Eenmal üm Driefel to

Sünd al mehr at föfftig Johr her, as Vadder Schoolmester in Driefel weer. To de Tiet leevte dat lüttje Buurndörp noch so ganz up siene Aart, de Driefelers weern een Volk för sik.
Un de School? Se harr man ene Klass. För all de Kinner, de lüttjen un de groten. Seten all binanner in een Klassenruum. De School weern Stück Dörp. Höör dor ganz mit to. Un de Schoolmester?
Is mal wedder Sönndag. "Jung, wollt mit? Even üm Driefel to?" fraagt Vadder. Ja, dor löppt n Straat in n groten Kring dört Dörp. An beide Sieden staht de Hüüs. Mehrstendeels Buurnhüüs mit n Meßfaalt för de Döör, fein kantig uppackt.
Vadder nimmt sien Handstock, ik treck min warme Jack an, un denn geihtt los.
Is n stillen Sönndag in n Harvst. De Sünn meent dat goot, hett sik noch mal wedder berappelt. Se schient hell un warm van n blanken Häven. Dat bunte Loof van Boom un Haag lücht in all Farben. Up e Straat is nix to sehn, kien Peerd, kien Wagen. De Minschen verhaalt sik, verpuust sik van n sturen Alldag. Besinnt sik mal up sik sülvst.
Aver kiek! Us Övernaver Diederk Meyer is noch in ne Gang. Feegt dat Loof van n Linnenboom tohoop. "Na, wollt noch even rein Schipp maken?" fangt Vadder an. "Ja, sütt denn doch n bäten mehr na Sönndag ut", meent he. Diederk is n wichtigen Keerl, is in n Gemeenraat. Raatsherr! He is man kort af, hett mit Schoolmesters nich vääl in n Sinn. "Kriegt jeden Maand sovääl Geld, kannst n grote Koh för köpen. Un arbeiten doot se man n poor Stunnen an n Dag. Un denn de Ferien!" is sien Menung.
Bald sünd wi dor, wo t naht Timp ringeiht. Rina Reiners kummt just ut de Huusdöör. Will woll Füürgen rinhaaln. "Jungedi, du hest di vandaag noch woll wat vörnahmen, wat?" fangt Vadder an to targen. "So fein in Tüüch!". " Solangen man noch n bäten ut sik maken kann...", röppt se trügg un lacht vergnöögt. Rina is n staatsche Fro, höört to den Späälkoppel. Jedet Johr up n Klootscheterball - de Lüüd hier seggt "Backerball" - späält se mit. Is mehrstendeels n plattdüütschen Dreeakter, de dor geven warrt. Vadder is de Späälbaas.











Een Huus wieter wahnt Husmanns. Dor is vör n poor Daag wat Lüttjes upstahn. Us Moder hett dor güstern al n Pott mit Haverwellje henbrocht. Wenn n Fro in t Kindbett liggen deit - ja, denn mött Hülp hen!
Bi Jan Backhus staht n poor Rööd vör n Huus. Ut de Grootdöör treckt helligen Rook ganz sinnig na buten. "Is Bökenholt", seggt Vadder, "rückt na Smuttaal!". Jan Backhus hett den Dörpkroog. He is Junggesell. So ganz akraat hett he dat woll nich toliggen, aver gemütlich is dat man eenmal bi üm! In ne Gaststuuv is n apen Füür. Kannst Buckels braan. Smeckt lecker! "Heet un sööt" gifft dat dor ok. De Boßlers und Klootscheters gaht dor in un ut.
Bold sünd Vadder un ik an ne Hauptstraat. Dor steiht de Friedenseek. An ne Straat na Zetel hen hett Tant Sofie ehrn Hökerladen. Up e anner Siet liggt Gerhard Haschen siene Buree. Wi gaht achter in n Stall rin. Warmte sleit us in ne Mööt, de Ogen mööt sik eerst wedder torecht finnen. Dat rückt na Stall. Överall is Leven, överall röögt sik wat. Nich luut, nä, as wenn dat wispelt, een anweihn deit. Keih, Peer, Swienen ...! De Buur feegt dat Veeh to. "Wenn de Arbeit daan is, denn kaamt ji", röppt he, smustergrient un stellt den Struukbessen bisiet. "Kannst di even usen Ruun mit ankieken. He lahmt, hett sik woll wat in n Foot pedd", seggt he denn. Vadder is ja n Buurnjung, versteiht wat van dat Veehtüüch. Van n Peerstall gaht wi dör de Waschköök in ne Köök. Moder Haschen hett dat ganz drock, hett dat Sönndagseten to Füür. "Doria", seggt Vadder, steckt sien Nääs hoch in ne Luft un snüffelt, "dat rückt hier ja bannig goot! Brüük gar nich eerst in n Pott to kieken, sünd säker n Poor Tweebener!" "Hest doch för n Schoolmester n gode Nääs. Ja, ik hebb twee junge Hahns in n Pott!" antert Fro Haschen. - "Heini, du wullt vanmiddag seker n Höhnerbeen för di ganz alleen, wat?" fraagt Vadder. De lüttje Krauter is verleden Ostern na School henkamen. Wi snackt noch n Tass vull, un denn geiht wieter.
Um n Dreih kummt us Ernst Schröder in ne Mööt. He is n stämmigen Keerl un n düchtigen Boßler. Floechen kann he ok. "Gotts vergrellde Katt!" is ümmer sien Snack, wenn he in Braß is. "Du hest jo woll ganz drock", röppt Vadder, "harrst us ja bold ümlopen!". "Ja, ik mööt noch eben flink na Hinnerk Tüken hen."










"Vannamiddag boßelt wi ja gegen Sanderahm", antert Ernst. Do is he ok al vörbi. "Strengt jo man düchtig an, de Sanderahmers sünd nich van güstern", röppt Vadder üm na.
Denn kiekt wi noch bi Jan Coors rin, gaht dör de Siedeldöör. In ne Waschköök is Hannes in ne Gang. He pumpt för Gewalt! "Dat Veeh will an n Sönndag ok supen! Tweehunnertföfftig Slag noch, denn hebb ik t daan, denn is t noog!" vertellt he. Nu geiht de Pumpenswengel wedder up un daal, un dat Water pülscht in t grote Bassin. Hannes geiht na de Landwirtschaftsschool na Varel. Kannst ok sehn an sien gröne Mütz. Wi targt üm woll mal: "Du Stääkröbenstudent, du Gropentechniker!" heet dat denn. Groop is ja de Grüpp, de in n Stall achter de Keih lang löppt un de ümmer utmeßt weern mööt.
Moder un Vadder Coors sitt in ne warme Köök an n Disch. "Süh", seggt Moder Coors, "kaamt ji doch noch?" Se harr al up us töövt. "Gaht man even sitten. Ji mööt doch mien Stuut probeern, hebb ik jüst ansneden, is noch ganz warm", laadt se us in. Se haalt den feinen brunen Stuut van t Schapp un neiht dor n poor dicke Schieven vörlangs. Mit de Botter spaart se ok nich. "Jungedi, dat smeckt, at wenn een n Engel up de Tung pißt!" röppt Vadder un bitt richtig to. "Köönt woll even na de Immen kieken", seggt Vadder Coors. Wieldes spääl ik mit Fritz, he is van mien Öller.
Ünnerwegs draapt wi naher noch Fritz Meyer un sien Lisbeth. Se harrn navert. Fritz harr ok sien Sorgen, kunn he gar nich kleen kriegen! "Hest al höört? Hermann Meyschen will dat Stadtminsch ut Hannover nu doch woll freen. Kiek di dat Minsch mal an! Wo de dor lang stolzeern deit mit ehre hogen Hacken! De dreiht sik! Un ümmer fein in Tüüch. De hett sik ehre Hannen doch noch sien Lääv nich schetterig maakt!" regt he sik up un kummt richtig in n Braß. "Un stell di vör, de kann kien Wull an ne Huut hebben, kann blot sieden Strümp un sowat anhebben! De paßt doch wahrhaftig nich hier her!" meent Fro Meyer. "Och, laat ehr man! Schöölt woll mitnanner kloor kamen. Un Hermann is jo ok nich up n Kopp fulln. Un de Driefelers? Ganz goot, wenn de mal ut ehrn Trott kaamt un mal wat anners höörn un sehn doot! Un de junge Fro? Is doch n fixe Deern, kann sik sehn laten!" seggt Vadder un knippoogt Fritz to.









Us Huus is wedder in Sicht. Tante Borchers, us Naversche, steiht vör die Huusdöör. Se is n düchtige Buurnfro. Moder un Vadder gaht dor s avends faken even hen, ton Kortenspääln, Seßunseßtig. "Ji kriegt glieks fix wat langs de Naat!" röppt se vergnöögt. "Jo Moder hett al n poormal utkäken. Töövt al langen up jo. Hett t Eten al n halve Stunn kloor!"
Wi gaht rin. Vadder höört dat Schafuder al up sik tokamen. He will Moder den Wind noch so n bäten ut e Segel nehmen. "Coors wulln us aver ok mit Gewalt nich lopen laten", röppt he un plinkert mi to. "Nu snack man nich! Gaht sitten. Hebb de Katuffels eerst jüst afgaten", seggt se un gniffelt sik een. Se kennt ehre Mannslüüd. Smeckt wedder mal bannig goot, gifft ja ok n leckern Swiensbraden. Van t egene Swien.
So weer dat, to de Tiet in Driefel. Vadder weer ok sowat as n Deel van sien Dörp. He kenn de Lüüd, verstunn de Lüüd. Un ok de Kinner, de Kinner in sien School. Ja, "Eenmal üm Driefel to", wo faken hett he den Weg in de Runn woll maakt?